2310 326 579Τι σημαίνεις οι λέξεις «αποδέχεται» και «αποδοχή»;
Η σημασία της αποδοχής αναγνωρίζεται ευρέως, πλην όμως μόνο έμμεσα. Ορισμένες φορές, η αναγκαιότητα για αποδοχή υποδηλώνεται ευθέως, όπως πχ στο πρόσφατο άρθρο του Γκρέισον, με θέμα το ρόλο της «αποδοχής» στη σωματική αποκατάσταση ενός ατόμου. Ο Γκρέισον, στο άρθρο αυτό, υποστηρίζει ότι, το άτομο που χρειάζεται σωματική αποκατάσταση, παραμένει χωρίς προοπτική βελτίωσης, αν προηγουμένως δεν έχει αποδεχθεί ότι πρέπει να περάσει μέσα από τις ενδεδειγμένες διαδικασίες αποκατάστασης.
Τις περισσότερες φορές, η αξία της αποδοχής, σαν έννοια, υποτιμάται και δεν λαμβάνεται σχεδόν καθόλου υπόψη το γεγονός ότι αποτελεί ένα εξαιρετικό σημαντικό ψυχολογικό βήμα. Αξίζει να αναφέρω δύο πρόσφατα παραδείγματα. Σε ένα άρθρο για τους Αλκοολικούς Ανωνύμους, στο περιοδικό «Connecticut Review on Alcoholism» (Επιθεώρηση του Κονέκτικατ για τον Αλκοολισμό), εμφανίζονται οι εξής σχολιασμοί: «Δεν έχει πλέον ανάγκη να αντιδρά στις ιδέες που προέρχονται από την ομάδα που ανήκει και ο ίδιος και μπορεί να τις αποδέχεται. Έτσι, λοιπόν, το ότι είναι αλκοολικός, μπορεί να το αποδεχθεί όταν προέρχεται από αυτούς τους ανθρώπους. Αποδέχεται ότι πρέπει να αποφύγει να σηκώσει το ‘πρώτο ποτήρι’».
Σε αυτήν την περίπτωση, βέβαια, η αναγκαιότητα της αποδοχής είναι εμφανής. Τώρα, το σχόλιο που ακολουθεί είναι από το βιβλίο του Κούμπι: «Ο άνθρωπος που είναι φυσιολογικός…μπορεί να αποδεχθεί ότι θα καθοδηγείται από επιχειρηματολογία, κοινή λογική και πραγματικότητα». Η λέξη «αποδεχθεί» συναντάται κατά κόρον στις σελίδες αυτού του βιβλίου, αλλά δε θίγεται ποτέ το θέμα του τι ακριβώς είναι η αποδοχή – σαν να πρόκειται για κάτι αυτονόητο.
Το πρώτο βήμα από τη θεραπεία των Δώδεκα Βήματα λέει: «Παραδεχθήκαμε ότι ήμασταν ανίσχυροι απέναντι στο αλκοόλ – ότι η ζωή μας είχε γίνει ακυβέρνητη». Η πρώτη λέξη «παραδεχθήκαμε», είναι, από πολλές απόψεις, ομοαίματη αδελφή της λέξης «αποδεχθήκαμε», παρόλο που πολλές συγκεντρώσεις εξαρτημένων ασχολούνται με το να λεπτολογούν τη διαφορά μεταξύ της παραδοχής και της αποδοχής. Είναι συχνό φαινόμενο να εξηγούνται οι υποτροπές με βάση τη λογική ότι, το άτομο που υποτροπιάζει δεν έχει αποδεχθεί πραγματικά τον αλκοολισμό του.
Έτσι, λοιπόν, η λέξη «αποδέχομαι» εμφανίζεται σχετικά τακτικά και στα γραπτά των Δώδεκα Βημάτων και στα μοιράσματα των μελών του αλλά δε γίνεται καμία αναφορά στο πως κατακτάται αυτή η πολυπόθητη αποδοχή. Συνήθως, το θέμα αντιμετωπίζεται με βάση τη λογική ότι, αν ο θεραπευτής αποδέχεται το θεραπευόμενο και ο θεραπευόμενος με τη σειρά του, θα αποδεχθεί τον εαυτό του. Αν όμως τελικά, όλο αυτό δεν λειτουργήσει, δηλαδή, αν ο θεραπευόμενος δεν αποκτήσει αυτό – αποδοχή, θα θεωρηθεί ότι ο θεραπευτής ευθύνεται για αυτό, όπως ακριβώς οι γονείς ευθύνονται για το παιδί τους. Το να θεωρούμε ότι η αποδοχή είναι μεταδοτική, είναι μάλλον αφελές. Και ο ψυχοθεραπευτής είναι άνθρωπος – δεν είναι και τόσο εύκολο να καταλάβει ακριβώς την ψυχοδυναμική του κάθε ασθενή του. Η λύση, λοιπόν δεν είναι να χρεώσουμε την ευθύνη στον άλλον.