Ενδιαφέροντα Άρθρα

Άφησε Τα Πράγματα Από Τα Χέρια Σου ( Μέρος 1ο)

Πολλοί άνθρωποι θέλουν τις περισσότερες φορές να ελέγχουν όλες τις καταστάσεις στη ζωή τους, κουβαλώντας ακόμη και καταστάσεις, συνήθειες ή ακόμη και ανθρώπους που μόνο βάρος προσθέτουν στη ψυχολογία και τη ζωή τους.

Η ακόλουθη ιστορία δείχνει το πώς παρεμποδίζουμε την πνευματική μας ανάπτυξη όταν αρνούμαστε να αφήσουμε τα πράγματα από τα χέρια μας.

Μια μέρα, δύο μοναχοί περπατούσαν μέσα στο δάσος και πήγαιναν να βοηθήσουν στη φθινωπορινή συγκομιδή σε ένα γειτονικό χωριό. Καθώς λοιπόν πλησίαζαν σε ένα μικρό χείμαρρο, συνάντησαν μια ηλικιωμένη από το χωριό τους που ήταν καθισμένη στην όχθη. Τότε, ο πρώτος μοναχός της είπε: «Γκριτ, γιατί κάθεσαι εδώ με ύφος απελπισμένο; Νόμιζα ότι θα πήγαινες τα χαράματα στο σπίτι του γιου σου για να τον βοηθήσεις να φτιάξει μηλόχυμο».

Και η Γκριτ απάντησε: «Φοβάμαι να διασχίσω το χείμαρρο, παρόλο που ξέρω ότι δεν είναι τίποτα, είναι μόνο ένα μικρό ρυάκι. Φαίνεται είμαι μια ανόητη γριά. Έτσι, λοιπόν, κάθομαι ώρες εδώ απελπισμένη και αναρωτιέμαι τι να κάνω».

Τότε, ο πρώτος μοναχός της είπε: «Θα σε περάσουμε εμείς στην απέναντι όχθη». Έτσι, λοιπόν, οι δύο μοναχοί ένωσαν σταυρωτά τα δυο τους χέρια, η ηλικιωμένη γυναίκα κάθισε επάνω, την πέρασαν απέναντι και μετά συνέχισαν το δρόμο τους.

Μετά από ενάμιση χιλιόμετρο, ο δεύτερος μοναχός λέει στον πρώτο: «Εξαιτίας αυτής της ανόητης γριάς, έβρεξα το ράσο μου και εκτός αυτού, πονάει ακόμα η πλάτη μου από το κουβάλημά της». Ο πρώτος μοναχός χαμογέλασε και δεν είπε τίποτα.

Μετά από τέσσερα χιλιόμετρα, ο δεύτερος μοναχός λέει: «Με πονάει ακόμα η πλάτη μου. Δε νομίζω ότι θα μπορέσω να βοηθήσω σήμερα με τη συγκομιδή». Και πάλι ο πρώτος μοναχός χαμογέλασε και δεν είπε τίποτα.

Μετά από επτά χιλιόμετρα, ο δεύτερος μοναχός παραπονέθηκε: «Έχω σιγουρευτεί πλέον ότι θα πρέπει να προχωρήσεις χωρίς εμένα. Πονάει τόσο πολύ η πλάτη μου, εξαιτίας αυτής της ανόητης γριάς, που δεν μπορώ να προχωρήσω άλλο». Τότε, ο πρώτος μοναχός γύρισε και του είπε: «Πονάει η πλάτη σου γιατί συνεχίζεις να την κουβαλάς, ενώ εγώ την άφησα κάτω πριν επτά χιλιόμετρα, όταν την περάσαμε στην απέναντι όχθη του ποταμού».

Κάποια στιγμή, στην ανάρρωση, όλοι μας βιώνουμε το πόσο δύσκολο είναι να αφήσουμε τα πράγματα από τα χέρια μας. Όπως ο δεύτερος μοναχός, έτσι και εμείς, εμμένουμε στις παλιές συνήθειες ή μνησικακίες μας, οι οποίες όμως κάνουν την εξέλιξη μας δύσκολη, μέχρι και αδύνατη. Όταν συναντάμε αδιέξοδα στην ανάρρωσή μας, συγκεντρώνουμε όλο το παλιό μας πείσμα και την υπερηφάνεια και σπαρταράμε απελπισμένα, σαν το ψάρι που έχει πιαστεί στα δίχτυα του ψαρά. Συνεχίζουμε  να παλεύουμε, πιστεύοντας ότι θα έπρεπε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Αυτό, εννοούμε όταν λέμε: « Πολεμάμε το Πρόγραμμα».

Related Posts