2310 326 579Πάνε να εξετάσουμε την ψυχοδυναμική του κάθε ατόμου όσον αφορά την αποδοχή. Πρόκειται, λοιπόν, από ότι φαίνεται, για μια ψυχοδιανοητική διεργασία, μέσα από την οποία το άτομο αποδέχεται, αντί να απορρίπτει ή να αντιστέκεται: Είναι, δηλαδή, σε θέση να αντιλαμβάνεται, να συμφωνεί, να συνεργάζεται ή να είναι δεκτικό και παύει να είναι αντιδραστικό, εριστικό, οξύθυμο ή αμφισβητίας. Προς το παρόν, τα εχθρικά, αρνητικά και επιθετικά στοιχεία του χαρακτήρα του έχουν απενεργοποιηθεί και έτσι, έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ πιο συμπαθητικό άνθρωπο. Η αποδοχή, σαν διανοητή κατάσταση, περιλαμβάνει κάποιες κατ’ εξοχήν θαυμαστές και χρήσιμες ιδιότητες που την καθιστούν εξαιρετικά επιθυμητή. Η αποδοχή όμως, σαν ψυχοδιανοητική κατάσταση, είναι κάτι που επιτυγχάνεται πολύ δύσκολα.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι κανείς δεν μπορεί να πείσει ή να εξαναγκάσει τον εαυτό του να αποδεχθεί κάτι ανεπιφύλακτα. Η αποδοχή θα πρέπει να πηγάζει από μια βαθιά συναίνεση – πεποίθηση – αλλιώς, δε θα είναι ολόψυχη, αλλά επιφανειακή και σε μεγάλο βαθμό, υποκριτική. Υπάρχει μια σειρά λέξεων που περιγράφουν την επιφανειακή αποδοχή, όπως πχ υποταγή, παραίτηση, υποχώρηση, συμμόρφωση, αναγνώριση, παραχώρηση κλπ. Η κάθε μια από αυτές τις λέξεις αντιπροσωπεύει και μια επιφύλαξη, δηλαδή, μια ροπή προς την κατεύθυνση της μη – αποδοχής.
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι η έλλειψη αποδοχής είναι ένδειξη ηθελημένης άρνησης. Αυτή η αντίληψη παρακάμπτει όλη τη σύγχρονη γνώση σχετικά με τις ασυνείδητες διεργασίες πίσω από την αντίσταση και ποδηγετεί την ανθρώπινη βούληση. Άλλοι, που είναι καλύτερα ενημερωμένοι, όσον αφορά αυτές τις διεργασίες, αποφεύγουν να χρησιμοποιούν φράσεις όπως «ηθελημένη άρνηση». Γνωρίζουν ότι οι υποσυνείδητες τάσεις και τα συναισθήματά μας είναι αυτά που καθορίζουν, σε μεγάλο βαθμό, τη συνειδητή μας σκέψη και γι’ αυτό το λόγο, δεν υποστηρίζουν ότι το άτομο μπορεί να σταματήσει να αντιστέκεται μόνο και μόνο επειδή το θέλει συνειδητά.