2310 326 579Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Ωραιοπαθής, ο Ονειροπόλος και ο Κλόουν.. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε το παραμύθι εφόσον ήταν παραμύθι, αλλά δυστυχώς είναι η πραγματικότητα!
Και τι εννοούμε με αυτό.
Οι περισσότεροι άνθρωποι στην καθημερινότητα τους, φοράνε μια «μάσκα» ή αλλιώς ένα προσωπείο κάτω από το οποίο, για τους δικούς τους ψυχολογικούς λόγους και φόβους, προσπαθούν να κρύψουν τον πραγματικό τους εαυτό, το πραγματικό τους πρόσωπο.
Αυτό μπορεί να συμβαίνει για πολλούς λόγους όπως ντροπή, χαμηλή αυτοεκτίμηση, φοβίες, αυτοκαταστροφικές τάσεις και πολλά ακόμη.
Σκοπός του σημερινού μας άρθρου όμως δεν είναι να εξετάσουμε τους λόγους αυτούς, αλλά να παρουσιάσουμε 3 από τις πολλές «μάσκες» ή αλλιώς ρόλους που μπορεί να φορούν και να παίζουν οι άνθρωποι, όπως επίσης και τα χαρακτηριστικά τους.
Ο ΩΡΑΙΟΠΑΘΗΣ
Συνήθως η σωματική ματαιοδοξία ενός ανθρώπου αναπληρώνει μια βασανιστική αίσθηση κατωτερότητας. Οι όμορφοι ή εμφανίσιμοι άνθρωποι που παίζουν αυτό το παιχνίδι, κοιτάζονται συνεχώς στον καθρέφτη του τοίχου, αλλά και στον καθρέφτη των ματιών των άλλων (ή σε οποιαδήποτε γυαλισμένη επιφάνεια) για να δουν την αντανάκλαση τους. Ενεργούν μ’ αυτό τον τρόπο, επειδή δεν μπορούν να βρουν παρηγοριά σε πιο βαθύ επίπεδο. Πίσω απ’ αυτό το είδος της ματαιοδοξίας κρύβεται η θλίψη. Είναι φανερό πως η ζωή τελειώνει στα 35. Στην ακραία περίπτωση, αυτά τα άτομα ταυτίζουν τον εαυτό τους με το σώμα τους.
Στην ερώτηση ‘Τι είσαι;” δίνουν την απάντηση “Είμαι ωραίος, είμαι όμορφος”.
Και αν μπορούσαν να είναι έντιμοι και ειλικρινείς θα προσέθεταν: “… τίποτα περισσότερο, μόνο εμφανίσιμο^.
Ο ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ
Το παιχνίδι αυτό — ο ρόλος που υποδύεται ο ονειροπόλος- είναι ξεκάθαρα ένα παιχνίδι “διαφυγής”. Οι ονειροπόλοι επιμένουν στο να πετούν μακριά από την πραγματικότητα. Καταφέρνουν μεγάλα πράγματα στο φανταστικό τους κόσμο στον οποίο δέχονται αναγνώριση και τιμές.
Πολύ συχνά τα όνειρα τους αποτελούν υποκατάστατο των επιτευγμάτων τους και αντιπροσωπεύουν κάποιο είδος αναπλήρωσης για την έλλειψη επιτυχίας στον πραγματικό κόσμο.
Οι ονειροπόλοι, συνήθως αγαπούν τις ταινίες και τα παραμύθια γιατί τροφοδοτούν τη φαντασία τους με νέα σκηνικά και υλικά για μελλοντικές ονειροπολήσεις. Τελικά δημιουργούν έναν άνετο κόσμο στον οποίο μπορούν να γίνουν “κάποιος”.
Πολύ συχνά οι ονειροπόλοι έχουν υψηλότερες φιλοδοξίες από κείνες που μπορούν να φτάσουν με τις ικανότητες τους και νιώθουν την ανάγκη να αποζημιώνουν τον εαυτό τους για την απογοήτευση τους από την πραγματικότητα, με φαντασιώσεις. Αυτό καλείται “νευρωτική μυθοπλασία”. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν πάντα ένα άλλοθι για να εξηγούν κάθε πραγματική αποτυχία. Δεν μπορούν να ευθυγραμμίσουν τις φιλοδοξίες τους με τις ικανότητες τους. Εκείνο που τους χρειάζεται περισσότερο είναι το θάρρος να αποδεχτούν τον εαυτό τους όπως είναι.
Ο ΚΛΟΟΥΝ
Τα άτομα με ψυχαναγκαστικη συμπεριφορά γελωτοποιού κλόουν,- όπως οι περισσότεροι από μας, ψάχνουν για κάποιο είδος αναγνώρισης και προσοχής. Το θλιβερό είναι πως νομίζουν ότι μπορούν να κερδίσουν την προσοχή, μόνο όταν παίζουν τον γελωτοποιό για τους άλλους. Σε βαθύτερο επίπεδο, ίσως ταυτίζονται με την παράσταση που δίνουν και προσπαθούν να αποφύγουν την πραγματικότητα μη παίρνοντας τίποτα στα σοβαρά. Το να κάνει κανείς τον κλόουν, πολλές φορές είναι μια τάση διαφυγής.
Οι κλόουν δεν ξέρουν πώς να χειριστούν τον εαυτό τους σε μια σοβαρή κατάσταση ή πώς να αντιδράσουν στη θλίψη, γΓ αυτό υιοθετούν μια στάση ανευθυνότητας και φαινομενικής ανεμελιάς. Στις σχέσεις τους με τους άλλους, το στοιχείο του γελωτοποιού τους εξυπηρετεί σαν κατάλληλο προσωπείο άμυνας (σαν τη μάσκα του κλόουν του τσίρκου) που εμποδίζει τους άλλους να γνωρίσουν ποιοι είναι στην πραγματικότητα, θα προτιμήσουν να γελάσουν και να αστειευτούν, όταν αντιμετωπίζουν τη θλιβερή πραγματικότητα της ζωής. Προτιμούν να δίνουν την παράσταση τους πάνω στη σκηνή, παρά να φέρονται όπως κάθε άλλος άνθρωπος. Τι πιστεύεις εσύ λοιπόν για όλα αυτά;
Μήπως σου φαίνονται γνώριμα; Ίσως κάποιο οικείο σου πρόσωπο «παίζει» κάποιον από αυτούς τους ρόλους ή φοράει κάποια άλλη μάσκα;