2310 326 579Όλοι χρειαζόμαστε την αλλαγή.. Και μόνο όμως η λέξη μας προκαλέι αμέσως αντίδραση και αντίσταση.. Γιατί; Ας το δούμε μαζί παρακάτω.
Το να κατανοήσουμε τα συναισθήματά μας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αισθανθεί το φορτίο της ντροπής πολλές στιγμές στη ζωή μας. Πολλοί από εμάς έχουμε γίνει ανειλικρινείς με τα συναισθήματα μας – προς τον εαυτό μας ή τους άλλους – από το φόβο μήπως εκτεθούμε ή μάθουν οι άλλοι πολλά για μας. Τα επίπονα συναισθήματα συχνά βγαίνουν στην επιφάνεια κατά την διάρκεια της ανάρρωσης κι όταν πληγωνόμαστε, αισθανόμαστε άσχημα. Λέξεις όπως μίζερος ή θλιμμένος μπορούν να περιγράψουν αυτά τα οδυνηρά συναισθήματα.
Μερικές φορές δεν αισθανόμαστε απλά άσχημα, πιστεύουμε ότι είμαστε κακοί. Όχι απλά πληγώνουμε, αλλά πιστεύουμε ότι κάτι είναι λάθος στον πυρήνα της ύπαρξής μας. Δεν πιστεύουμε ότι ευθύνεται η χρήση μας αλλά εμείς οι ίδιοι. Διαισθανόμαστε ότι κάτι λείπει – αισθανόμαστε ανεπάρκεια και άδειοι. Αυτό το συναίσθημα χρόνιου κενού που κυριαρχεί, είναι συχνά ντροπή. Το κενό ενισχύεται με την αυτοκατηγορία και την επιμονή μας να γεμίσει. Το κενό της ντροπής είναι μια παγίδα στην ανάρρωση που μας απομακρύνει από την ικανοποίηση και κάνει την αποχή από τις ουσίες ή την κραιπάλη και τις άλλες καταναγκαστικές συμπεριφορές να φαίνεται αδύνατη.
ΑΠΟΠΟΥΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙΗΝΤΡΟΠΗ
Για τους περισσότερους από εμάς η ντροπή έχει τις ρίζες στην παιδική μας ηλικία. Η εξάρτηση και τα συναισθηματικά προβλήματα υπάρχουν στην οικογένεια και πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε σε μη υγιείς οικογένειες που δεν λειτουργούσαν σωστά στην ικανοποίηση των συναισθηματικών μας αναγκών και πολλές φορές και των σωματικών μας αναγκών. Όταν οι γονείς μας έχουν χρόνια καταπιεστεί ή συντριβεί από την πάλη με την εξάρτηση ουσιών, συχνά δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους. Όταν δεν ικανοποιούνται οι ανάγκες των παιδιών, συχνά αισθάνονται ντροπή. Η ντροπή ενθαρρύνεται όταν οι συναισθηματικές ανάγκες δεν ικανοποιούνται, όταν το παιδί δεν αφήνεται να αναπτυχθεί σαν ένα αξιόλογο άτομο, ελεύθερο να ανακαλύψει την προσωπική του δύναμη, να ελέγξει τα προσωπικά του όρια και να επιβραβεύσει τον εαυτό του συναισθηματικά.
Μια στοργική οικογένεια παρέχει για κάθε μέλος της ό,τι χρειάζεται για τις συναισθηματικές του ανάγκες. Τα παιδιά είναι αποδεκτά για αυτό που είναι, τα φροντίζουν και τα σέβονται. Η ατομικότητα του κάθε μέλους της οικογένειας διατηρείται. Οι γονείς είναι ελεύθεροι να είναι ενήλικες και τα παιδιά είναι ελεύθερα να είναι παιδιά.
Η ντροπή αναπτύσσεται όταν τα παιδιά και οι έφηβοι αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι και παραμελημένοι. Όταν δεν τους δίνεται επαρκής φροντίδα για ωρίμανση και ανάπτυξη και δυνατότητα να θεωρούν τον εαυτό τους αξιόλογα άτομα. Αυτά τα παιδιά και έφηβοι συχνά ωριμάζουν με πεποιθήσεις ανεπάρκειας και αναξιότητας.
Η ανεπαρκής φροντίδα κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας μπορεί να πάρει διάφορες μορφές.
Για μερικούς από εμάς ήταν σε κραυγαλέες μορφές:
- Μας χτυπούσαν ή μας χαστούκιζαν.
- Μας ανάγκαζαν σε σεξουαλικές συμπεριφορές.
- Μας εγκατέλειπαν για μέρες.
Για πολλούς από εμάς ήταν λεπτές και διεισδυτικές:
- Μας συγκρίνανε με τα επιτυχημένα αδέρφια μας.
- Υποβληθήκαμε σε υποτιμητικές κριτικές όσον αναφορά τον ανδρισμό ή την θηλυκότητα μας.
- Μας έκριναν ως προς την δυνατότητά μας να επιτύχουμε.
- Μας έκριναν ως προς την εμφάνιση ή το βάρος μας.
- Μας υπενθύμιζαν συνεχώς τα λάθη μας.
- Μας απειλούσαν ότι θα καταλήγαμε όπως ο άχρηστος μέθυσος πατέρας μας.
Οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει με ανεπαρκή φροντίδα συχνά μαθαίνουν να είναι άγρυπνοι ανάμεσα στους άλλους από φόβο μήπως κάποιος ανακαλύψει τη συναισθηματική ανεπάρκεια που έχουν. Μπορεί να αισθανθούν την ανάγκη να κρύψουν τον εαυτό τους, τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους. Γίνεται σημαντικό για αυτούς να κρατούν μυστικά, να αντισταθούν να εκτεθούν και να αποφεύγουν να κάνουν λάθη. Τα λάθη φαίνονται σαν την απόλυτη απόδειξη της αναξιότητας. Ένα λάθος δεν αντιλαμβάνεται σαν μεμονωμένο γεγονός, αλλά γενικεύεται για να περιγράψει ολόκληρο το άτομο. ‘Είμαι ένα λάθος’. Η ντροπή μου σημαίνει ότι όχι απλά νιώθω κακός, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι είμαι κακός, ανεπαρκής και γεμάτος ελαττώματα.
Αυτού του είδους ο συλλογισμός προωθεί ένα φαύλο κύκλο όπου παιδιά που δεν έχουν εκτιμηθεί σωστά συχνά ωριμάζουν στην ενηλικίωση πιστεύοντας ότι δεν έχουν αξία. Για να αποκρύψουν τα συναισθήματα αναξιότητας αναπτύσσουν έναν άκαμπτο μηχανισμό άμυνας. Κανείς δεν μπορεί να μάθει για αυτούς. Αντιλήψεις αναξιότητας που έχουν για τον εαυτό τους φρουρούνται πεισματικά. Αρνούνται και δεν εμπιστεύονται τα συναισθήματά τους και δεν αισθάνονται άνετα με την σεξουαλικότητά τους. Η χρόνια δυστυχία, η απάθεια και η προκατάληψη του να μην εκτεθούμε, παίρνουν τη θέση του αισθήματος εμπιστοσύνης και μοιράσματος.