Ενδιαφέροντα Άρθρα

” Με θυμώνεις τόσο πολύ ” – Τι κρύβει αυτή η τόσο χιλιοειπωμένη έκφραση;

Οι περισσότεροι από εμάς νομίζουμε ότι, αυτό που μας θυμώνει, είναι οι άλλοι άνθρωποι ή διάφορες καταστάσεις. Πιστεύουμε ότι, αυτό που προκαλεί το θυμό μας, είναι οι πράξεις των άλλων ή τα γεγονότα. Καθιστούμε τους άλλους υπεύθυνους για το θυμό μας – μας «πατούν τα κουμπιά μας». Ή, πιστεύουμε ότι είμαστε ευέξαπτοι ή ότι «βραχυκυκλώνουμε εύκολα» – υπονοώντας ότι έτσι είμαστε φτιαγμένοι και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Πιστεύουμε λανθασμένα ότι η συναισθηματική μας φόρτιση – ο θυμός μας – οφείλεται σε εξωτερική πίεση. Πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτά τα συναισθήματα, εάν, πρώτα, δεν αλλάξουν τα «αίτια» – οι εξωγενείς παράγοντες ή οι άλλοι άνθρωποι – που τα προκαλούν. Το να ρίχνουμε την ευθύνη σε οτιδήποτε, πέρα από εμάς, μας επιτρέπει να εκλογικεύουμε το θυμό μας. Δικαιολογούμε το θυμό μας, ενοχοποιούμε τους άλλους και αρνούμαστε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας.

Για κάποιους από εμάς, το να ενοχοποιούμε τους άλλους ή τις καταστάσεις, μας προσφέρει μια δικαιολογία προκειμένου να καταφύγουμε στην χρήση αλκοόλ ή άλλων ναρκωτικών. Για κάποιους άλλους, το να επιρρίπτουμε αλλού ευθύνες, δικαιολογεί το θυμό μας και έτσι, θεωρούμε ότι μπορούμε να παραμένουμε θυμωμένοι.

Αντίθετα με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι για το θυμό – δηλαδή, ότι, αυτό που μας θυμώνει, είναι οι άλλοι άνθρωποι ή οι καταστάσεις – στην πραγματικότητα, αυτό που προκαλεί το θυμό μας είναι ο θυμωμένος τρόπος σκέψης, δηλαδή, το να σκεφτόμαστε θυμωμένα για πράγματα που μας συμβαίνουν. Αυτό που μας θυμώνει είναι αυτό που σκεφτόμαστε ή λέμε στον εαυτό μας για ένα συγκεκριμένο γεγονός και όχι το ίδιο το γεγονός.

Όταν αξιολογούμε ή εκτιμάμε κάτι με αρνητικό τρόπο, το πιθανότερο είναι να συγχυστούμε. Εάν, όμως, προσεγγίσουμε κάτι λιγότερο αρνητικά ή περισσότερο θετικά, το πιθανότερο είναι να αισθανθούμε καλύτερα.

Βασικά, δε μας συγχύζουν τα γεγονότα, αλλά ο τρόπος που σκεφτόμαστε σε σχέση με αυτά. Με άλλα λόγια, αισθανόμαστε όπως σκεφτόμαστε.

Ένα παράδειγμα:

Μια μητέρα παίρνει το παιδί της, που είναι ενός έτους και πάει επίσκεψη σε μια φίλη της. Ενώ οι δύο γυναίκες συζητούν, το παιδί αρχίζει να μπουσουλάει. Στη συνέχεια, το παιδί πιάνεται από το τραπεζάκι που βρίσκεται μπροστά στον καναπέ, σηκώνεται και αρχίζει να πετάει κάτω τα περιοδικά.

Η μητέρα απομακρύνει το παιδί από το τραπέζι, βάζει τα περιοδικά στη θέση τους και συνεχίζει τη συζήτηση με τη φίλη της. Το παιδί ξαναπηγαίνει, μπουσουλώντας, στο τραπέζι, σηκώνεται και αρχίζει πάλι να πετάει τα περιοδικά. Η μητέρα βλέπει την κατάσταση και μονολογεί: «Δε θα έπρεπε να το κάνει αυτό. . . . Δε θα έπρεπε να είναι τόσο ενοχλητικός. . . . Δε θα έπρεπε να διακόπτει τη συζήτηση. . . . Δε θα έπρεπε να μου δημιουργεί αυτό το πρόβλημα. . . . Είναι κακό παιδί». Η μητέρα βάζει τις φωνές στο παιδί, του δίνει μια στο χέρι και το παιδί βάζει τα κλάματα.

Η φίλη της έχει και αυτή δει την κατάσταση και συλλογίζεται: «Είναι μάλλον φυσιολογικό για ένα παιδάκι ενός έτους να εξερευνά και να πετάει τα πράγματα στο πάτωμα. Θα ήταν σίγουρα

καλύτερα εάν, πριν έρθουν, είχα «θωρακίσει» το δωμάτιο ειδικά για παιδιά. Πρέπει να βρούμε κάτι να του αποσπάσουμε την προσοχή». Τότε, η φίλη λέει, «Για να δούμε αν μπορούμε να βρούμε κάποιες άλλες δραστηριότητες που θα τραβήξουν το ενδιαφέρον του».

Αυτό το παράδειγμα δείχνει ότι αισθανόμαστε αυτό ακριβώς που σκεφτόμαστε. Η μια γυναίκα ήταν θυμωμένη, ενώ η άλλη δεν ήταν, αναφορικά με τον τρόπο που εκτίμησαν την κατάσταση. Το τι σκεφτόντουσαν ή το τι έλεγαν στον εαυτό τους, καθόριζε το πως αισθανόντουσαν.

Βασικά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι, το σκεπτικό μας για μια κατάσταση είναι που προκαλεί το θυμό μας και όχι η ίδια η κατάσταση.

Οπότε, αυτό που βασικά λέμε είναι ότι, το σκεπτικό μας είναι αυτό που προκαλεί το θυμό μας και όχι η ίδια η κατάσταση. Ο τρόπος σκέψης που προκαλεί το θυμό μας έχει να κάνει με την ανάγκη μας να ελέγχουμε τα πράγματα και την απαίτησή μας να γίνεται οπωσδήποτε το δικό μας! Αυτή η διαδικασία ξεκινάει με το να θέλουμε να γίνεται το δικό μας, που είναι μια φυσιολογική κατάληξη του εγωκεντρισμού που όλοι έχουμε. Όταν, αυτή μας η επιθυμία δεν εκπληρώνεται και δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε, πιθανόν να στενοχωρηθούμε λίγο.

Αυτό που γίνεται, ωστόσο, στην διαδικασία του θυμού, είναι ότι αλλάζουμε ή διακόπτουμε τον τρόπο σκέψης μας και αντί απλά να θέλουμε να γίνεται το δικό μας, απαιτούμε να γίνεται το δικό μας – πρέπει οπωσδήποτε να γίνει το δικό μου! Όσο περισσότερο θυμώνουμε, τόσο περισσότερο απαιτούμε ή επιμένουμε ότι θα έπρεπε να γίνει το δικό μας, αλλά δεν ικανοποιούμαστε.

Related Posts