2310 326 579Τί γίνεται λοιπόν όταν αποδεχτούμε το γεγονός πώς η εξάρτηση στις ουσίες είναι ασθένεια;
Το να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την εξάρτηση, είναι συχνά το «κλειδί» για να ξεπεράσουμε τη ντροπή που αυτή μας προκαλεί – αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να το πετύχουμε αυτό μόνοι μας. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι και οι γύρω μας μπορούν να μας βοηθήσουν σημαντικά να βιώσουμε αυτήν την πολυπόθητη αίσθηση αυτό-αποδοχής.
Αν προσπαθούμε να αποκτήσουμε αυτό-αποδοχή, πρέπει να κάνουμε δύο πράγματα.
- Να περνάμε λιγότερο χρόνο με τους ανθρώπους που αδυνατούν να δεχθούν την αρρώστια μας.
- Να δημιουργήσουμε έναν υποστηρικτικό ιστό από ανθρώπους που καταλαβαίνουν τι σημαίνει να είσαι εξαρτημένος-η από ουσίες.
Δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να βρούμε αυτήν την αποδοχή, από την αδελφότητα των ΑΑ και του ΝΑ. Αυτή η έλλειψη αυτό-αποδοχής που έχουμε μπαίνοντας στην ανάρρωση, πήρε πολύ χρόνο για να στεριώσει μέσα μας. Έτσι λοιπόν, δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να απαλλαχθούμε από αυτήν αμέσως. Όπως όλα τα πράγματα που έχουν αξία, έτσι και η αυτό-αποδοχή, ενώ είναι μια σταδιακή διαδικασία, θα φέρει σίγουρα αποτελέσματα, αν δουλέψουμε ευσυνείδητα τα Δώδεκα Βήματα του προγράμματος των ΑΑ ή του ΝΑ.
Τα άτομα που είναι εξαρτημένα από ουσίες, αρχίζουν να αποδέχονται τον εαυτό τους, όταν αποδεχθούν πρώτα την αρρώστια τους. Όπως ο έφηβος που δεν αποδέχεται το φόβο του, αλλά αρνείται να ζητήσει από μια κοπέλα να βγουν ραντεβού, έτσι και ο/η εξαρτημένος/η λέει ότι αποδέχεται την αρρώστια του/της, αλλά οι πράξεις του/της δείχνουν το αντίθετο. Ας εξετάσουμε λοιπόν, τέσσερις τρόπους που μπορούν να μας βοηθήσουν να αποδεχθούμε την αρρώστια μας.
Το να απέχουμε από τις ουσίες
Το πρώτο πράγμα που αποτελεί ένδειξη αποδοχής της αρρώστιας μας, είναι η πλήρης αποχή από τη χρήση οποιασδήποτε ουσίας.
Το να παραδεχόμαστε ανοιχτά ότι είμαστε εξαρτημένοι από αυτές
Ενώ όταν βρισκόμαστε σε άρνηση, έχουμε συνήθως σαν αντανακλαστική αντίδραση το να κρυβόμαστε, όταν αποδεχόμαστε την πραγματικότητά μας, έχουμε συνήθως σαν αντανακλαστική αντίδραση το να παραδεχόμαστε ότι υποφέρουμε από μια ασθένεια. Στην αρχή της ανάρρωσης, πολλοί από μας αρνούμαστε να πούμε σε φίλους, συγγενείς και γνωστούς ότι είμαστε αλκοολικοί ή ναρκομανείς. Το να αποφεύγουμε να μιλάμε για την εξάρτησή μας από τις ουσίες και να ενταχθούμε στην αδελφότητα των ΑΑ ή του ΝΑ, δείχνει έλλειψη αποδοχής. Το να είμαστε διατεθειμένοι να μιλάμε ανοιχτά για την κατάστασή μας, είναι η αρχή της αποδοχής και όταν το κάνουμε, πετυχαίνουμε τέσσερα πράγματα:
- Αποδεχόμαστε, βαθειά μέσα μας, την αρρώστια μας.
- Απαλλασσόμαστε από την αγωνία που μας προκαλεί το να αναρωτιόμαστε «ποιος ξέρει και τι μπορώ να πω σε ποιον».
- Ανακαλύπτουμε ποιοι φίλοι και γνωστοί μας είναι διατεθειμένοι πραγματικά να μας στηρίξουν.
- Βάζουμε τα θεμέλια, ώστε, μελλοντικά, να μπορέσουμε εμείς να βοηθήσουμε άλλους ανθρώπους που υποφέρουν από την ασθένεια της εξάρτησης από τις ουσίες.
Όταν παραδεχόμαστε ειλικρινά τον εθισμό μας, συνειδητοποιούμε ότι το επτασφράγιστο μυστικό μας, δεν ήταν καν μυστικό. Το πιθανότερο είναι ότι θα εισπράξουμε υποστήριξη και θαυμασμό, πιο συχνά από ότι απόρριψη. Όποια όμως και να είναι η αντίδραση των άλλων, εμείς δεν μπορούμε να ρισκάρουμε να κρατάμε μυστικά.
Το να διατηρούμε την αίσθηση του χιούμορ
Στην αρχή της ανάρρωσης, τα ερεθίσματα που μας θυμίζουν τις συμπεριφορές της χρήσης, συχνά, ακολουθούνται από μια οδυνηρή παρόρμηση να ξεχνάμε κάποιες από τις αναμνήσεις μας σχετικά με αυτήν. Οι αναμνήσεις αυτές μας προκαλούν θλίψη, θυμό και πόνο και είναι μάλλον τραγικές παρά αστείες. Καθώς, όμως, αρχίζουμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, μπορούμε συνήθως να αντιμετωπίζουμε το οδυνηρό παρελθόν με κάποιο χιούμορ. Η ικανότητα να γελάμε με την αρρώστια μας, μας δίνει μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας.
Το να δουλεύου με τα Δώδεκα Βήματα
Μια ακόμα ένδειξη αποδοχής της αρρώστιας μας θα μπορούσε να αποτελεί και το γεγονός ότι αρχίζουμε να δουλεύουμε το Δωδέκατο Βήμα του προγράμματος, δηλαδή, χρησιμοποιούμε την προσωπική μας εμπειρία για να βοηθάμε άλλους αλκοολικούς ή ναρκομανείς να «καθαρίσουν». Παρόλο που πιθανόν να πιστεύουμε ότι το παρελθόν μας, μας είναι άχρηστο, μπορεί, ωστόσο, να βοηθήσει άλλους ανθρώπους που παλεύουν με αυτήν την αρρώστια να βρουν μια καινούρια ζωή.
Αυτό αποδεικνύεται με δραματικό τρόπο μέσα από το παράδειγμα των συνιδρυτών των ΑΑ, Bill W. και Dr. Bob. Πριν ξεκινήσουν οι ΑΑ και ως εκ τούτου και το ΝΑ, οι αλκοολικοί και οι ναρκομανείς θεωρούνταν καταδικασμένοι. Η ιατρική κοινότητα ήταν ανίκανη να τους βοηθήσει. Επικρατούσε η αντίληψη ότι, η μόνη μοίρα όλων αυτών που υπέφεραν από αυτήν την ασθένεια, ήταν ο θάνατος, η τρέλα ή η φυλακή. Πολλοί ήταν αυτοί που είχαν προσπαθήσει να βοηθήσουν τον Δρ. Bob να σταματήσει το ποτό. Όλοι τους απέτυχαν. Λίγο μετά, όμως, αφότου, ο Δρ. Bob γνώρισε τον Bill W., σταμάτησε το ποτό. Αυτό που έκανε τον Bill W. να είναι αποτελεσματικός, ήταν η εμπιστοσύνη που ενέπνεε στον Δρ. Bob το γεγονός ότι ήταν και ο ίδιος αλκοολικός. Επειδή, ο Bill W., μοιραζόταν ανοιχτά τους φόβους, τα προβλήματα και την ανισχυρότητα που βίωνε εξαιτίας του ποτού, ο Δρ.Bob ένιωσε επιτέλους ότι κάποιος τον καταλάβαινε.
Όταν χρησιμοποιούμε την εμπειρία, τη δύναμη και την ελπίδα μας για βοηθήσουμε άλλους, βοηθάμε και τον εαυτό μας τουλάχιστον με δύο τρόπους.
- Δείχνουμε ότι έχουμε αποδεχθεί την αρρώστια μας και ενισχύουμε αυτήν την αποδοχή.
- Αποκτάμε σκοπό και μια αίσθηση προσωπικής αξίας, από το γεγονός ότι είμαστε «εξαρτημένοι», που κάποτε μας έκανε να νιώθουμε άχρηστοι.
ΚΑΝΕ ΤΟ «ΣΑΝ ΝΑ»
Η αποδοχή μας, όσον αφορά την εξάρτησή μας από τις ουσίες, μπορεί να μεγαλώσει αν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμεσαννα…τοπιστεύουμε. Αυτό είναι ένα σλόγκαν του ΑΑ, που υπονοεί ότι, όταν πορευόμαστε στο δρόμο της ανάρρωσης, θα πρέπει να έχουμε τυφλή πίστη στο πρόγραμμα.
Όταν ένα άτομο είναι στην αρχή της ανάρρωσης του, σπάνια έχει τη διάθεση να αναγνωρίσει ανοιχτά ότι είναι εξαρτημένο από τις ουσίες ή να γελάσει με συμπεριφορές του «πιόματος» ή και να μοιραστεί εμπειρίες του από αυτό. Η φυσική αντίδραση του είναι να πει, «Όχι, δε θέλω να το κάνω αυτό! Δε μου βγαίνει! Πονάει πολύ!» όταν μπαίνουμε σε θετική δράση, παρά την αρχική αντίσταση που πιθανόν να έχουμε, μπορούμε να επισπεύσουμε τη διαδικασία αποδοχής του εθισμού μας.